Ga vooral niet in januari, het regenseizoen, naar Bolivia. Overstromingen, afgesloten wegen en van ellende vast komen zitten in de meest afgelegen dorpjes. Als we de reisgidsen moesten geloven zouden we ongeveer verdronken zijn in de regen. We hebben in-het-echt letterlijk één buitje gehad en toen ook de enige wolken gezien in een kleine twee weken Bolivia. Lang leve de klimaatverandering, stralend weer. Maar wat voor ons een cadeautje is, geeft de gemiddelde Boliviaan toch kopzorgen. Oogsten mislukken, er is te weinig water en stof zal uiteindelijk de hoofdattractie, de hagelwitte zoutvlakte Salar de Uyuni, doen verzanden. Als de toeristen wegblijven zullen duizenden gezinnen daar de dupe van worden en banen liggen over het algemeen niet voor het oprapen in de woestijn. In deze blog geven we een indruk van een reis door Bolivia in januari.
La Paz
We komen per bus de grens van Peru over en de eerste grote halte is de stad La Paz. Gelegen in een dal is het een uniek fenomeen om zo’n grote stad verstopt te zien liggen tussen de bergen. La Paz is levendig, veel straatartiesten en entertainment zetten de sfeer, met een flinke portie eigenheid en gezellige kleurrijke drukte. Mocht je op zoek zijn naar een gedroogd lammetje of verzilverde pad, is een bezoekje aan de “heksenstraat” aan te raden. Wanneer je in het centrum naar El Mercado de las Brujas of La Hechiceria wilt gaan, wijst men je graag in de richting. Misschien Boliviaans, maar we ervaren La Paz weer net wat anders dan andere steden. Vriendelijk, gemoedelijk en het voelt snel veilig en vertrouwd. Althans, het centrum. We raden je af om, in ieder geval na zonsondergang, niet op ontdekkingsreis is achterbuurten te gaan. Voor ons is La Paz de terminal vanuit waar we het niet-verstedelijkte Boliviaanse binnenland gaan ontdekken. De eerste indruk van Bolivia tot nu toe is goed, het nodigt uit langer te blijven!
Death Road
Trots als ze zijn met deze discutabele topattractie, maar de ‘death road’ heet niet voor niets zo. De weg van La Paz naar Sucre is deels de gevaarlijkste ter wereld, door een stuk over smalle bergweggetjes langs diepe afgronden. Met een dodencijfer van 300 per jaar is daar ook wel iets bij voor te stellen. Hij is overigens wel super mooi, smal, onverhard, tegen een bergwand en langs steile afgronden, naar wat we horen. Maar ondanks dat de overheid voor het gevaarlijkste stuk inmiddels een alternatieve weg heeft aangelegd, vonden wij het de veertien uur durende busrit niet waard om eventueel nummer 301 en 302 te worden. Risico hoort er bij, en helse busritten hebben we écht wel gehad, maar voor een paar tientjes brengt een vliegtuigje ons ook naar Sucre. En dan doen we er nog geen uur over. Meer informatie over reizen en vervoer in Boliva vind je in deze blog!
Sucre
Sucre is een kleine stad, of groot dorp, met pre-Colombiaanse architectuur en heeft een groot gezellig plein met daaromheen fijne plekjes om de dorst te lessen. Een perfecte uitvalsbasis vanuit waar we het binnenland van Bolivia wat meer gaan verkennen, want in een 360° panorama om de stad zijn uitnodigende bergtoppen te zien. Alsof het zo moest zijn stond er een pracht van een quad op ons te wachten en hebben we daar dankbaar gebruik van gemaakt. Elk hotel, hostel of café kan je helpen met het boeken, wat een dag in voren gemakkelijk kan. Door kleine dorpjes en via zandpaden de prachtig ruige landschappen doorkruist. Vooral veel niets, rotsen, cactussen en bergen. Droog, heet, woestijn met her en der een oase vol lama’s! Het bracht ons ook naar een gebied wat God’s vingerafdruk genoemd wordt door de heuvelruggen die in allerlei richtingen en vormen een prachtige vallei vormden waar dinosauriërs graag vertoefden. Er zijn nog steeds fossielen te ontdekken!
Uyuni
Via het mijnstadje Potosi zijn we aangekomen in Uyuni. Mijnwerkers hebben er een handje van de weg te blokkeren als protest tegen de barslechte werkomstandigheden en ze houden dat met gemak (bijna maandelijks) een week vol . Zo ook in de periode dat wij er aan zouden komen. We hielden er dan ook al rekening mee dat we de laatste 6 km zouden gaan lopen. Máár, alsof ze wisten dat wij daar dus écht geen zin in hadden, vonden onze goede vrienden de mijnwerkers het een uur voor wij aan zouden komen wel weer welletjes. Aangekomen waande we ons in Italië. Niet om de prachtige gebouwen, olijf- en wijngaarden of rondscheurende Vespa’tjes, maar om het feit dat je hier alléén maar pizza en pasta kunt eten. Ongelofelijk, een hele straat vol restaurantjes met precies dezelfde menukaart. Dat dit draait op toeristen met maar één reden tot bezoek is helder, hier kom je om snel wat te snacken om dan als de wiedeweerga in een jeep te stappen naar het (letterlijk) oogverblindende Salar de Uyuni.
Tupiza
Na deze topper van een tour gaan we weer door. De bustocht van Uyuni naar Tupiza was een helse rit uit het boekje! Na drie uur dubbelgevouwen te hebben gezeten in een sauna op een trilplaat, ging de eerste bus kapot. Dat betekent dus overstappen op een andere al bijna kapotte bus die, alsof ze er al rekening mee hielden, een kwartier later zo goed als leeg volgde. Daarin was het pas echt boffen. Wij hadden de achterbank, met vier Bolivianen, ongeveer 25 cm beenruimte én een buurvrouw van naar schatting 180 kg, die naast wollen sokken, een dikke wollen trui en een wollen vest ook nog een schort met daarover zo’n pikdeken als sjaal droeg. Prima voor de Noordpool, maar temperaturen stegen hier naar onwaarschijnlijke hoogtes. Daarnaast hing er in de bus een pofgordijn dat in stand werd gehouden door de blazers boven ons en hadden we het ‘geluk’ precies daar te zitten waar de twee boxen hingen die de héle bus van oorverdovende panfluitmuziek moesten voorzien. Een klapband verlengde het feest met nog een uur, dus toen we na tien uur reizen aankwamen in Tupiza smaakte dat eerste biertje écht naar goud. Een duik in het hotelzwembad later en alles was weer vergeten! Bovendien, het hoort er bij om als een local te reizen.
De omgeving van Tupiza doet denken aan westerns en kunnen we dan ook niet mooier gaan verkennen dan te paard. Met cowboyhoed! Door kloven en droge rivierbeddingen, beelden die we alleen kende van Amerikaanse films. Wat een diversiteit weer, dat is misschien wel het meest bijzonder. Elke keer is het toch net weer wat anders en gaat het niet vervelen om telkens opnieuw weer het binnenland in te trekken. Goede afsluiter van een geweldig land, kunnen we zeggen met spierpijn in de benen.
Bolivia: een aanrader!
Bolivia heeft ons verrast, in positieve zin. Het is nóg armer dan bijvoorbeeld buurland Peru, maar de mensen laten zich daar niet door leiden ten opzichte van toeristen: geen geklaag, geen smeekbedes om geld. Uiteraard, het leven is zwaar en velen hebben honger en raken verbitterd. Droogte en mislukte oogsten maken het er niet makkelijker op. Maar Bolivianen zijn trots, positief ingesteld en lachen veel. Ze willen niet zielig gevonden worden. Ze zijn een gezellig volk dat hard werkt en zich sterk maakt ten opzichte van de over-corrupte overheden. Ze laten zich horen, protesteren en hebben een uitgesproken mening. Wij hebben daar een klein deel van mogen ervaren, zo ook van het land, de lama’s en de natuur. In één woord geweldig en de moeite waard.
Zie jij het zitten om Bolivia en haar kleurrijke bewoners te ontmoeten?
