Jaren sparen, voorbereiden, dromen en aftellen. Onbetaald verlof geregeld, huisje verhuurd, visa geregeld. Een afscheidsfeestje, een weblog gestart. Mensen zijn enthousiast, jaloers, benijden je: “dat jullie dat wel echt durven en ook doen”, “hadden wij dat toen ook maar gedaan”, “ik ben echt zó jaloers”. En dan mag je eindelijk gaan, het is zo ver. Helemaal niet zo spannend, want je hebt het allemaal al lang bedacht en goed voorbereid. De wereldreis gaat beginnen! Maar dan, maanden later, ben je weer thuis… In deze blog gaat het om die periode, het leven ná je grote reis. Herkenning, erkenning en tips waarmee we proberen je houvast te geven. Want, je komt er niet onder uit: ook jij zult in deze strijd terecht komen!
Ik wil niet naar huis!
Maanden verder. Ongelofelijk veel gezien en gedaan. Grenzen verlegd, met de dag geleefd. Bijzondere mensen ontmoet, onwerkelijke situaties zijn de dagelijkse gang van zaken geworden. Geen tijd om na te denken over betalingsverplichtingen, werken, opleiding of de sleur waar je thuis in zat. Kon dit maar voor altijd zijn, was die zak met geld maar niet bijna leeg en duurde het onbetaald verlof nog maar even. De tijd vliegt, avonturen worden herinneringen en voor je het weet is het zo ver: over een paar weken zit het er op. Terug naar ‘het echte leven’.
Het leven wat vóór deze wereldreis zo normaal was, maar nu zo eng. Want, wat zou er veranderd zijn? Hoe gaan mensen op je reageren, en hoe snel zit je weer in het alledaagse regime? Wat als je weer moet werken, je huis moet poetsen, je reispartner (wanneer je samen gaat) niet meer elke dag ziet? Éen ding weet je zeker: ik ga me niet meer té druk maken, genieten van elke dag, van elk moment. Het leven is te mooi om er niet voor 200% van te genieten. Materialisme schaf je af, ieder mens is gelijk, jij laat je niet vangen in het web van vooroordelen en verplichtingen. Althans, je hoopt dat je de reisspirit kunt vasthouden. Maar je weet dat het leven thuis ook is doorgegaan, mensen leven hun leven en je wilt weer mee doen met de maatschappij. Je weet dat je vroeg of laat weer zult zwichten, in zekere zin want de reis die je gemaakt hebt, neemt niemand je óóit meer af!
Ook goede dingen kennen een einde
Het is veel spannender om weer naar huis te gaan dan te vertrekken. Het is spannender terug te keren naar hetgeen wat je kent, naar de mensen die op je wachten en van je houden, dan te vertrekken naar het onbekende. Vreemd. Buikpijn, huilen misschien, het is écht veel te snel gegaan. Soms leken de dagen weken te duren, soms zat een week of maand er alweer op voor je er erge in had. Zo heb je een eindeloos perspectief op avontuur, zo sta je alweer met één been op Hollandse bodem. Maar, maak je jezelf wijs, aan alles komt een einde. Ook aan de goede dingen, het is goed om weer thuis welkom te zijn. Fijn om je familie en vrienden te zien. Bovendien moet er toch weer geld binnen komen. En ach, het zal wel meevallen met die zogenaamde reizigersdip. Trouwens, in Nederland is het ook zo slecht nog niet.
En dan ben je er weer
Op Schiphol, of waar dan ook, staan ze je op te wachten. Bloemetje, spandoek, trotse ouders. Je rugzak achter in de auto, je lievelingskostje wacht op je. Koelkastje gevuld, huisje netjes opgeleverd en bedje opgemaakt. “Hee, een nieuwe rotonde en zat hier niet die ene winkel?”. Blije buurman zwaait, dezelfde kassajuffrouw vraagt of je ook meedoet met de handdoeken actie. Nee, er is niets veranderd. Waarom zou dat ook, wat gebeurd er normaal in een jaar? Jou leven heeft een spurt gemaakt, je gevormd, jullie doen samengroeien, karakter gekregen. Alleen jullie weten hoe het was, hoe intens en hoe buitenaards fijn het is om in totale rust te leven. Leven, écht leven. De mensen die het dichtst bij je staan blijven geïnteresseerd, anderen gaan al snel weer over tot de orde van de dag. Wat boeit het jou in godsnaam dat iemand een nieuwe auto heeft eigenlijk, dat de benzine in prijs gedaald is, dat de politiek hier een potje ellende is. Fijn om bij geliefden te zijn, fijn dat ze je weer graag zien, fijn dat het met hen ook goed gaat. Maar je wilt weg, terug naar het onbekende, maar inmiddels juist zo veilige en vrije leven.
‘Dat gevoel van’
Jou zou het niet overkomen, je sip voelen na zo’n levensinvestering. Klote Nederland, al die sociale verplichtingen, werk. Na korte tijd lijkt niemand zich eigenlijk nog echt te interesseren in wat je hebt gedaan, maar je wilt er zo graag over praten. Maar hoe moet je eigenlijk ook in godsnaam verwoorden wat je hebt meegemaakt? De partner waarmee je misschien gereisd hebt, zie je opeens niet meer 24/7, en waar je elkaar volledig in alles geaccepteerd hebt, ga je je nu aan elkaar irriteren om niks! Waar slaat dit op? Weer weg gaan is het enige waar je aan wilt denken. Reizen, ontdekken, ervaren en genieten.
Herkenbaar?
Accepteer het. Praat er over. Het komt vanzelf goed. Je bent niet de enige, je zou een van de enige zijn wanneer je dit niet ervaart. Schrijf er over, schrijf ons en reageer op deze blog. Herinner elkaar, herinner jezelf. Besef je wat je hebt mee mogen maken, geef het tijd om te verwerken. Maar accepteer dat dit een lang en soms zwaar proces is. Weken ben je er dagelijks mee bezig. Druk het niet weg, laat je frustratie niet de controle over je krijgen. Geef toe dat je het moeilijk hebt, zeg sorry tegen degene die je helemaal niet wilde kwetsen. Het is gewoon onverwacht ‘best-wel-pittig’, dat had je niet gedacht.
Tips!
De reizigersdip is er voor iedereen, kort of lang. Je kunt er niet omheen, het is de bevestiging van een geweldige tijd. De tijd heelt alles, dat geldt gelukkig óók voor een ieder. Maar dat het jou ook te pakken zou krijgen had je nooit gedacht. Tips uit onze eigen ervaringen:
- Ga de deur uit. Bewandel de bossen, pak de fiets. Zit niet op je knip en zoek afleiding.
- Spreek met je partner af dat jullie het nodig hebben om soms te ruziën om niets, jullie hebben het beide nodig en dat heeft niets te maken met elkaar niet meer leuk vinden!
- Kook je favoriete wereldgerechten. De toko als terugkom-psycholoog.
- Durf er aan toe te geven dat je het lastig hebt, zeg sorry en praat er over.
- Kijk regelmatig (wij deden het zelfs dagelijks) je foto’s en filmpjes even terug. Begin op tijd aan je fotoboek.
- Besef je dat de thuisblijvers ook hebben doorgeleefd, niet voor iedereen stond het leven in het teken van jouw of jullie reis. Niemand kan jou helemaal begrijpen!
- Sta er bij stil dat je herinneringen voor jezelf maakt, jij weet wat je hebt gedaan. Dat de ander daar niet naar vraagt heeft niets met desinteresse te maken.
- Deel je ervaringen op fora, help anderen via reisgroepen op Facebook.
- Laat je backpack nog drie weken aan je keukenstoel hangen. Je kledingkast!
- Stal je souvenirtjes uit op de vensterbank. Waan je even terug in scherpe prijsonderhandeling.
- Laat die Lonely Planets op de bank slingeren. Jouw bijbel van de afgelopen tijd.
Kun je hier over mee praten? Deel jouw ervaringen en tips!
